Human touch. Oure first form of communication, safety, security, all in the gentle caress of a finger, or brush of lips on a soft cheek. We need that touch from the one we love, almost as we need air to breath. I never understood the importance of touch. until I couldn't have it.
خب.
نمیشه گفت اولین کتابی بود که زبان اصلیشو خوندم،
ولی تا حدی به دلم نشست که باعث شد قبلیا رو اصلا به حساب نیارم(=
البـتـه فـیـلـم هـم داره، فیلـمـشـو خیلی وقت پیش تو تابستون دیدم
با این کـه با کـتـابـش مو نمـیـزد، بـازم کـتـابـش جـذاب تـر بـود ((=
جز معدود کتاب هاییه که به نظرم فیلمش مزخرف نشده ^-^\
قفسه سینه ی کوچکش را میبینم که برای بالا و پایین رفتن تقلا می کند، برای نفس کشیدن تقلا می کند، تپش قلب خودم را در سینه ام احساس می کنم، همچنین ریه های ضعیفم را که به خاطر تند حرکت کردنم در بیمارستان می کوشند تا از هوا پر شوند.
بالاخره می گوید «اون داره برای زندگی می جنگه» چشم هایش از داخل شیشه به چشم من می افتد. «اون نمی دونه که چی در انتظارشه و چرا داره می جنگه. فقط. غریزش می گه بجنگه. برای زندگی کردن.»
غریزه.
من مدت هاست آن غریزه را از دست داده ام. شاید پنجاهمین بار بیمارستان رفتنم در برلین. شاید حدود هشت ماه پیش که ب. سپاسیا گرفتم و اسمم را از لیست پیوند ریه حذف کردند. احتمالات زیادی هست.
۵ قدم فاصله - Five feet apart
اثر ریچل لیپینکات - Racheal Lippincoott
داستان در مورد استلا و ویل هست. دوتا نوجوون مبتلا به فیبروز کیستینگ یا سی اف. به خاطر این مریضی هم همیشه باید شیش قدم از هم فاصله داشته باشن چون اگه باکتری هاشون مبادله بشن، امکان مرگشون خیلی زیاده. مخصوصا این که ویل آلوده به باکتری ب. سپاسیا هست. ویل پسریه که همیشه از زیر درمان هاش در میره. امیدی به زندگیش نداره و سرکشانه رفتار میکنه، در مقابل، استلا یه دختر پر جنب و جوش و خونگرمه که همیشه رژیم درمانیشو رعایت میکنه و همیشه مثل بچه مثبتا بوده. ولی چی میشه اگه این دوتا مریض سی اف، دلشون بخواد که در مقابل تمام چیزایی که این دنیا ازشون گرفته، فقط یه قدم بن تا فاصله ی بینشون به پنج قدم برسه؟!
کتابیه که واقعا پیشنهاد میکـنم بخونینش،
اگه کتاب نمیخونید حداقل فیلمشو ببینید،
بهتون قـول میدم پشیمـون نمـیـشـیـد ;)
پ.ن: موقع خوندن کتاب دقیقا سه بار گریه کردم :')
I'm tired of living without really living. I'm tired of wanting things.
If this year taught me anything, it's that grief can destroy a person. It destroyed my parents. It .will destroy Poe's parents. And Michael
«نفس های همه توی این دنیا قرضیه - Everyone in this world is breathing borrowed air»
درباره این سایت